Föst í hinum eilífa draumi

 

Þetta byrjar alltaf á einfaldan hátt, einhversstaðar í myrkrinu hvílir draumur, kannski áttar þú þig ekki einu sinni á því að hann er þarna, engu að síður liggur hann undir yfirborðinu og bíður síns tíma.

 

 

Einn daginn kemur svo að því, allt smellur, þú finnur þá sem deila draumnum. Fólkið sem vill það sama og þú, leitar þess hulda, finnur það og lifir það. Það vex í lífi þínu, kannski vaknar þú einn daginn og draumurinn er orðinn að skrímsli sem er stærra en þú, þú ræður ekki lengur við þessi miklu örlög sem bíða þín.

   

Það sem þú gerir er að þú gefst upp, þú snýrð baki við öllu þessu stórfenglega, öllu þessu dularfulla og angurværa í tilverunni, þú gleymir. Enginn hefur það í sér að hirta þig rækilega, þó þú eigir það kannski skilið, allt sem þú ert að sóa...allt þetta sem fólk leitar að alla sína ævi en finnur aldrei. En það vita allir að það er of mikið á þig lagt, þú ert bara ein manneskja, bara krakki...hver ákvað að þú ættir að leiða þessa för? Hverjum datt í hug að þú værir hæf manneskja til þess?

 

Hvað gerir maður samt, þegar besti vinur manns snýr baki við draumnum? Er hægt að halda áfram án hennar/hans? Það vanntar of mikið, það var stólað of mikið á veru þessarar miklilfenglegu persónu í þessum draumi. Losnar maður svo nokkurntíman við hrollinn í blóðinu, þessa ímynduðu gæsahúð sem rís undir húðinni og minnir mann á,  að það er meira þarna úti, og það er allt ætlað þér.

  Hvers vegna ert þú þá eina manneskjan sem stendur gegn sjálfri þér?

Athugasemdir

[Una Kristín Úlfarsdóttir, 10.12.2006 kl. 19:17]

Í myrkrinu liggur samt alltaf þessi freisting... að horfa upp og horfast í augu við það sem maður hefur óskað sér í hljóði í öll þessi ár. Það sem heimurinn hefur sagt okkur, eins og þú segir, er að þetta er allt undir okkur komið.. hversu djúpt við sökkvum eða... hversu langt við náum....

En ég trúi því að hversu hart maður leggur að sér þá verði maður alltaf, alltaf, fastur í hinum eilífa draumi.