Hver er ég í dag?

Til er fólk sem reynir að gera allt að sínu, nú meina ég ekki eins og þegar listamenn gera lag að sínu eigin, nei. Ég er að tala um mun flóknari lífspeki, fólk sem þolir örðum ekki að eiga neitt í friði, ekki einusinni eigin hugsanir.

  

 Þetta fólk teygjir fram gráðugar krumlurnar í hvert sinn sem eitthvað bitastætt er að fá. Sniðugur brandari, hvatningarfull ræða, skapandi skrif, flottur fatastíll...ekkert er of heilagt til að káfa á því með skítugum krumlunum.

   Oftast er hægt að líta framhjá þvílíkri innrás inn í mans eigin persónuleika, í ljósi þess að þetta fólk hefur ekki sinn eigin og þarf því ljóslega að dýfa hendinni í annara manna einkaheim til að finna efni í sjálfið.

 Stundum verða innrásirnar þó svo harðar og grimmilegar, að maður stendur eftir hálf nakinn og persónuleikalaus, manni líður eins og það sé maður sjálfur sem er að stela hugsunum frá hinum.

 

Sumar hugsanir eru meira en sniðugleiki stundarinnar, sum sköpunarverk hafa svo mikla þýðingu, að maður ljáir þeim í hugsunarleysi sitt innra sjálf. Þegar þannig er í pottinn búið, gleymir maður að verja sig gegn árásum þjófa. Maður týnir sér...eða réttara sagt, finnur sig í gleðinni við að skapa eitthvað, eða koma orðum að hugsun sem er ný og frumleg. Í hita augnabliksins snýst hugsunin ekki um það að verja sig.

  Hvað er svo til ráða, þegar ótýndur persónuleikaþjófur stelur hugarfóstri mans?Er í alvörunni það eina í málinu að gleyma að þetta hafi átt sér stað?  Að gleyma því að einhver hafi ráðist inn í huga manns eða hjarta og tekið þar eitthvað sem er manni kært til eigin afnota?

 

 Kannski er þetta allt spurning um að standa upp í hárinu á þeim, sem láta það eftir sér að krukka í hugsunum og sköpunargáfu annara, eða snýst þetta allt um það að fyrirgefa og halda áfram? Eða kannski snýst þetta allt öllu heldur um drama.

  Satt best að segja veit ég það ekki,Verið góð og varist persónuleikaþjófana..þeir leynast á hverju strái.